-
- Gedichten
- Laatste activiteit
-
-
Gemis – door Hannie Ook wanneer de zon weer schijnt en de hemel helemaal blauw is. Kan er een dag stilletjes ontwaken. Wanneer ik je weer ontzettend mis. Gisteren was ik nog zo vrolijk, kon ik alle uitdagingen aan. Maar vandaag is de kracht verdwenen en blinkt er in mijn oog een traan. Verdrietig slaagt mijn hart haar slagen. Treurig adem ik in en uit. De leegte is onmeetbaar groot als ik wanhopig mijn armen sluit. Vandaag moet ik opnieuw beginnen. Ik kan het nu echt even niet aan. Ik ben weer eens totaal afwezig en hou me bezig met mijn verdriet. Gemis en leegte komen in golven. Gaan in het leven als eb en vloed. Soms heb je het heft in handen. Soms weet je niet meer hoe je verder moet.
- 7 maanden
-
Vrij zijn – door Hannie Vrij zijn en onbevangen Kunnen zijn wie jij echt bent Dat is een heel erg groot verlangen Iets wat menigeen herkent Iedereen zoekt toch naar vrijheid Wie wil nu zichzelf niet zijn Om je te wringen in vele bochten Kan niet de bedoeling zijn Tuurlijk kun je wel wat leren En proberen of dat lukt Of het fijn voelt is belangrijk Zodat je ook de vruchten plukt Het leven leven, is ook leren Hoe iets goed voelt of juist niet Maar stap niet uit je eigen zone Want zo je bent, ben jij uniek !
- 7 maanden
-
Potje verdriet – door Hannie Ik heb thuis een potje Op het potje staat verdriet Ik doe er vaak verdrietjes in want als ze klein zijn huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit Er iets gebeurd wat ik niet wil Open ik het potje, gooi ik het erin heel stil Maar gisteren was de laatste druppel iets teveel. Van al die drupjes klein verdriet kreeg ik een krop in mijn keel. Mijn hand begon te trillen verdriet vloog met golven uit de pot. Een traan begon te rollen. Ik voelde me erg rot. Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal. Ik zat echt met mijn haren in het diepste diepe dal. Het was met roodomarmde ogen dat ik mezelf weer rustig kreeg. Opgelucht keek ik naar het potje…het potje was leeg. Dus zie je iemand lopen met rode ogen heel bedeesd. Dan weet je haar potje is pas vol geweest.
- 7 maanden
-
Angst – door Hannie Door pijnlijke ervaringen uit het verleden, kwam je steeds meer in mijn leven. Op veel momenten was ik je vergeten, Maar stiekem ben je altijd gebleven. Op die momenten laat je me huilen en wil je me behoeden voor pijn, omdat je me steeds laat herinneren aan de littekens die er al zijn. Deze keer laat ik me niet meer door jou leiden, je gaat het niet winnen, niet meer van mij! jouw tijd van manipulatie is vanaf nu voorbij. Je zult het nog vaak proberen, om de confrontatie met mij aan te gaan. Maar vanaf nu, kijk ik je recht in de ogen aan.
- 7 maanden
-
Pijn – door Hannie Waar zal ik beginnen, pijn zit nog diep van binnen. Door het geen wat is overkomen, het blijft door het hoofd stromen. De verwerking zal nog even duren, het komt nog dagelijks gluren. Gluren in het hoofd, werd het maar verdoofd. Eerst moet het een plek krijgen, voordat ik erover kan zwijgen. Probeer om te gaan met deze pijn, wil geen pijn maar mijzelf weer zijn.
- 7 maanden
-
Twijfels – door Hannie Soms zijn er ineens die twijfels Gewoon te veel onzekerheid Over wat en hoe nu verder En daar gaat mijn veiligheid Het plekje waar ik me zo thuis voel Zal ik daar straks niet meer zijn ? Ik wil daar zo erg graag blijven Maar ik voel nu al de pijn Zolang heb ik moeten strijden om weer in het nu te staan Zoveel heb ik overwonnen Om “gewoon” weer door te gaan Waarom heb ik niet die mazzel Kan ik blijven waar ik ben Gewoon om dat ik op die plaats nu helemaal mezelf ben .. Is dit alles nu echt nodig Kan het nu niet anders gaan Niet iedereen zal ooit begrijpen Hoe het is om hier te staan Moet ik ook dit op nieuw beginnen Durf ik dat dan echt wel aan Om weer opnieuw te bewijzen dat ik mijn mannetje kan staan. Soms dan denk ik ja dat kan ik Maar is dat echt wat ik wil ? Ik wil gewoon mijn vaste fijne plekje Dat is wat ik zeggen wil !
- 7 maanden
-
Een eigen pad – door Hannie Als je vertrouwen krijgt in het leven en je kunt “ de wereld aan “ Betekend dat niet altijd Dat je nooit meer wankel komt te staan Soms dan zijn er dan dingen Die brengen jou in onbalans Maar na weer even goed te denken Grijp je gewoon een nieuwe kans Zo blijf je in het leven kiezen Hoe ergens mee om te gaan Wil je erin blijven hangen Of gewoon weer verder gaan Sterk zijn ben je ook in “zwak”zijn Als je toelaat wat er komt En als een traan jou soms verrast Omdat hij in je ogen stond Laat hem gaan het is een uiting Van iets wat jou heeft geraakt En laat verdriet en woede stromen Zodat het een weg vrij maakt Er komen altijd nieuwe kansen Geloof maar in je eigen pad Want je zal het moeten wandelen En dat is iets wat ik vergat … Nu accepteer ik, dit is leven Niets is zeker, ik meen het heus Want wat is later, wat is toekomst ? Waarin jij leeft dat is jou keus …
- 7 maanden
-
Niet bang zijn – door Hannie Niet bang zijn om je weg te gaan Niet bang zijn om te dromen Niet bang zijn om soms stil te staan Niet bang zijn voor wat gaat komen Niet bang voor een nieuwe weg Niet bang voor gepraat Niet bang voor een nieuwe dag Niet bang voor zelfs soms “haat” Niet bang wat een ieder denkt Niet bang voor wat men zegt Niet bang voor wat moet gebeuren Niet bang voor het “ gevecht” Niet bang meer zijn en leven Niet bang meer zijn en geven Niet bang en vol van moed Niet bang , nee HET iS GOED !
- 7 maanden
-
Stil Verdriet – door Hannie Ik ben onrustig mijn hart doet zeer Als ik niet aan denk komt het weer Ik moet er aan wennen de pijn is fel Gebeurd niet zo vaak en 't went wel Ik ben onrustig mijn hart doet zeer En springt heel pijnlijk heen en weer Het gaat wel over toch denk ik vaak Als ik niets meer voel dan is het raak Ik ben onrustig mijn hart doet zeer Niet voor ' t eerst gebeurd wel meer Hoop wel dat een ander het niet ziet Ik weet nu het is pijn van stil verdriet En begon allemaal toen jij mij verliet
- 7 maanden
-
Verdoofd – door Hannie Mijn eetstoornis heeft mij jarenlang verdoofd. Als ik mezelf toen had verteld waar ik nu sta, dan had ik dat nooit geloofd. Ik was onzeker en bang voor het leven, Had alle hoop opgegeven. Mijn angsten hielden mij iedere dag tegen. Ik moest van mezelf iedere minuut bewegen. Aankomen was mijn allergrootste nachtmerrie. In mijn hoofd was het een grote pestherrie. De hele dag door dacht ik aan eten. Mijn persoonlijkheid leek gespleten. Ik raakte mezelf kwijt. Had zelfs van mijn leugens geen spijt. Er was geen seconde rust in mijn hoofd. En wat iedereen ook zei, alleen mijn eetstoornis werd geloofd. Ik had geen droom, geen wens, geen doel. Alles was verdwenen, zelfs mijn gevoel. Toch sta ik nu hier. Ik voel weer en heb zelfs weer plezier. Mijn eetstoornis heeft mij jarenlang verdoofd. Maar dat zal niet weer gebeuren, heb ik mezelf beloofd. Het mag moeilijk zijn. Maar ik wil niet meer terug naar die intense pijn. Ik wil weer leven, heb weer een doel. En dat is het allermooiste gevoel!
- 7 maanden
-
Zonder moederliefde – door Hannie Als kind wist ik dat ik niet welkom was, ik was in mijn moeders ogen alleen een last. Liefde heb ik nooit van haar gekregen. Als kind heb ik alles geprobeerd, maar ik had al snel geleerd, al doe ik iets goed of fout, de moederliefde is en blijft koud. Je moest eens weten wat ik heb gedaan, om een goed contact met moeder aan te gaan, maar haar hart en deur die bleef op slot, en ik moest tevreden zijn met dit lot.
- 7 maanden
-
Gillen – door Hannie Stemmen in mij willen gillen. Maar ze kunnen er niet uit. Ik zou het zo graag willen. Maar het gillen is te lui. Tranen in mij willen komen. Maar ze laten zich niet zien. Ben ik alleen blijven ze stromen. Dit is de pijn die ik verdien. Mijn bloed komt mij begroeten. Als ik mijzelf weer heb verminkt. Voel me een meisje zonder route. Dat in haar eigen bloed verdrinkt.
- 7 maanden
-
Waarom? – door Hannie Waarom... als ik in mijn hoofd kijk doet alles zo'n pijn? Zou 't leven ooit nog eens zonder pijnlijke gedachten zijn? Ik weet niet wat je deed en wat je dacht toen je aan me zat Maar ik weet wel dat ik dacht "wat doe je? WAT? Ik was te jong om het te begrijpen ; Vroeg me af wat je deed. Niets gaf je een reden om je aan mij te vergrijpen; Je gaf me alleen maar leed. Ik snap niet dat je met jezelf kunt leven ; Alleen die gedachten doen me weer opnieuw beven. Ik heb je gelukkig niet vaak meer gezien ; Maar ik mag hopen dat ook jij veel leed kreeg nadien.
- 7 maanden
-
Herkenning – door Hannie Hoe komt dat toch Dat mensen mij erkenning geven En in mijn schrijven soms ook dingen herbeleven Als je dit voelt, voel je je vaak alleen Maar er zijn zoveel mensen vaak dicht om je heen Je ziet het niet en beleeft je eigen leed Zodat je de wereld om jou heen echt even vergeet Maar achter bijna iedere deur Leeft wel een eigen verhaal En gelukkig zien wij dat niet altijd allemaal We zouden dan zitten met nog veel meer zorgen Daarom houden velen het zo lang als voor ons verborgen Als wij het horen is het leed aldaar Maar daar schuilt soms ook gevaar Als de grens bereikt is en je kan het niet meer aan Vergeet dan nooit naar iemand toe te gaan Er is altijd wel iemand met een luisteren oor Die jou begrijpt en die geeft jou gehoor Die zal jou altijd steunen als je soms griend En dan kan je zeggen ik heb een Echte Vriend !
- 7 maanden
-
Glimlach – door Hannie Voorzichtig komt een glimlach Weer terug op mijn gezicht Zo bijzonder om te voelen Verwoord in dit gedicht Zo raar en heel bewust voel ik spanning even niet meer En merk ik mijn mondhoeken Vinden deze weg soms weer Het voelt zo anders en zo fijn Om weer te mogen stralen En ik ben zeker ook van plan Om nog veel in te halen Ik zorg voor mezelf En vind mijn weg om te gaan Ik wil weer gaan genieten Daar kun je van op aan Werk ook aan mijn gezondheid en luister naar mijn hart Dat was vaak een probleem is dat niet heel apart ? Mijn hart klopte voor anderen Ik vergat mijn eigen gevoel Van nu af aan ga ik beide doen Dat scheelt een hele boel Mijn ogen zijn weer open Dat is een mooi begin Vandaag besef ik echt Het leven heeft weer zin !
- 7 maanden
- Je moet zijn ingelogd om nieuwe onderwerpen te maken.
-
Gedichtenwebsite voor iedereen
