De bronzen fakkels toortsen in de geschiedenis van de verloren sneeuwlandschappen. De zwavel overheerst de gemengde buskruitgeuren en “dampt” in de deemoed van de koperen helmen. Elke kleine, lederen vrede – breekt naadloos en bedwelmt – triggert zacht iedere, koude handstreek.
Rubberen banden omhelzen mekaar in elke metalen, moeie straat. Wij wenen en bidden. God luistert misschien morgenvroeg bij dageraad …….
door Marc Van Hoey.
