Ik heb zo afgrijselijk vaak gehoord,

dat vrouwen zeggen dat mannen hun niet meer mooi laten voelen.

Vooral wanneer ze een paar kinderen hebben gebaard,

en hun huid en vel niet meer hetzelfde zit.

Lijntjes en scheuren,

dat, wat vroeger vergelijkbaar was met verfijnde porselein.

Hun haar dat dikte en kleur verliest;

de oceaan wordt donkerder hoe verder je zwemt.

Maar jij,

jij laat me nog niet eens mooi voelen op mijn zeventiende.

Met mijn huid intact en strak tot mijn botten,

de straling ervan die op me terugkaatst,

meestal vanuit de ogen van mannen die langs me lopen en nét iets langer kijken dan nodig is.

Met mijn lange, dikke, blonde haar dat verlangt naar het gevoel dat vingers erdoorheen kammen,

opzoek naar wat genot.

Want ik heb altijd gedacht,

dat ik me nooit zo lelijk zou voelen voor iemand anders dan ikzelf.

Echter voelde ik me zo afstotelijk mismaakt,

half-geliefd te zijn door jou.