Een dichte, witte lijkwade hult het Vlaamse land in kilte;

Er heerst een onnatuurlijke, bijna doodse stilte.

Spookachtige silhouetten met naakte, grijpgrage armen —

Reiken naar de hemel, verlangend zich te warmen.

Een merelpaartje zit te kleumen, ze vinden het maar vreemd;

Stomgeslagen op een takje, ontredderd en ontheemd.

De koeien op de wei staan in een hoekje, plompverloren;

Hun warme ademhaling is het enige geluid dat valt te horen.

Als een hongerig monster, allesverslindend, wint de mist terrein;

Het leven reducerend tot een limbo van het zijn.

Hele dorpen worden opgeslokt, en langzaam maar gestaag —

Verliest mijn land z’n ziel aan de witheid van vandaag.