Zachtjes leg ik me neer op

op het donzig bed van

aangespoelde schelpen.

Zandkorrels bedekken me

als een fluwelen laken.

Bij het ochtendgloren

wordt ik gewekt door

het gezang van een

verloren gevlogen meeuw.

Dompel mij dan onder

in het water

en een zacht zeebriesje

is als een strelend doek.

In de weerkaatsing

van de blauwe lucht

zie ik het licht van de spiegel.

Rusteloos wandel ik dan

door heen de duinen

op zoek naar het onbende..ik.

door Peter Van Robays

Uit de Poëzie bundel

* Zeespiegel *

sites.google.com/hotmail.com/dichter-petervanrobays