Ergens in Vlaanderen weet ik een bankje staan;

Waar het goed rusten is, als je moe bent van het gaan.

Je bent er omgeven door een zee van wuivend groen—

Boeren werken op het veld, als in de tijd van toen.

Koeien grazen er lui, zonder enige schroom;

En een eenzaam huisje lijkt verdwaald, als in een droom.

Hoog in de lucht roept een buizerd, doordringend en schel;

Kind van de wind en de wolken en hun eeuwige spel.

Verre kerkklokken verkondigen vroom en welbespraakt;

“Denk eraan, het is God, die deze dag heeft gemaakt!”

Je gedachten fladderen weg, en je zorgen worden licht;

Terwijl je hier te velde zit, genietend van het zicht.

Ja, ergens in Vlaanderen weet ik een bankje staan,

Waar je even kan ontsnappen aan de drukte van ‘t bestaan.