Ik heb jou vaak

ongeduldig verwacht

toen ik koortsachtig

in dat wit bedje lag.

Je was zo groot

ouder dan ik.

We deelden dezelfde spelen

en gelijke dromen.

Maar het eenzaam kind

bleef steeds ik..

Elke wondere glimlach

stralend als de zon

en het aanhoren

van je zachte stem

verzachte mijn pijn.

Jij , eenzaam kind

die broos en klein was.

Hem niet zag

door de ogen

van mijn hart,

om dan vlug

in het leven

van de volwassenen

terug te verdwijnen.

dichterpetervanrobays@hotmail.com

http//sites.google.com/hotmail.com/dichter-petervanrobays

door Peter Van Robays