Het wordt tijd om te luisteren, dat een nee ook verzwegen kan. Vragen staat vrij, maar een met vreemde handen besmeurde vrouw niet. Lees de waarheid in haar ogen.
De enige keuze vechten of vluchten terwijl alles bevriest. En dan de stem uit een blauwe hals toch niet geloofd, tenminste als ze nog vertellen kan.
Er wordt om minder vermoord. Giftige mannelijkheid aangemoedigd door patriarchische waarden ontploft in femicide. Het alfa-ego meer waard dan een leven.
Maar wat heeft dat met mij te maken? De herkenning is globaal, de pijn voelbaar bij iedere betekenis- volle blik. Gelezen woorden worden woede.
Het zijn namen bevestigd op onze lippen, herhaaldelijk gepreveld in gebed en protest, vuisten gebald als groet, als herdenking.
Het zijn moeders, dochters, tantes, nichten en vriendinnen die vaders, zonen, nonkels, neven en vrienden zullen haten. Vooral grijsaards die met scepter en wetboek zwaaien.
En we zijn nog zo jong, amper op de rand van kind naar vrouw of we leren al dat wij nergens baas zijn. Niks is van onszelf.
Wereldwijd klinkt de schreeuw, amazones die hun oermoeder herontdekken. Stof verbranden, haren knippen, martelaren en medusa’s: het beeld van revoluties.
Het wordt tijd om te spreken, keuzes toe te eigenen, schandpalen op te richten en onze stem door trommelvliezen te brullen. Hoor de waarheid uit onze monden.
